A primeira vez que intercambiei impresións con Eduardo Ferreiro sobre a súa canción, algo xa empezaba a germinar nas nosas mentes.                        
ML: Que tipo de canción é Doe? EH: Eu considéroa unha balada no sentido máis clásico da palabra, un tema lento de folk rock. Ten unha estrutura moi sinxela, baseada na secuencia de acordes que marca a guitarra acústica. Despois vanse incorporando os demais instrumentos pero en esencia é un tema escrito con e para guitarra acústica.
ML: Que é o que nos conta? EH: O tema central é o desamor, que para min é o maior filón posible. Hai moitas máis grandes cancións de desamor que de amor. A dor esprémenos máis o cerebro, dámoslle moitas máis voltas a todo que cando sentimos felices, que nos deixamos levar para gozar do momento. A partir de aí, Doe conta a historia dun triángulo amoroso desde o punto de vista do damnificado principal, do que poderiamos considerar a vítima: a que era a súa moza non só deixouno, senón que se foi cun dos seus mellores amigos. A traizón por tanto é dobre, e e dor para o protagonista, que aínda a quere, resulta insoportable. Sei que a primeira ollada non parece un enfoque moi orixinal, pero creo que a canción funciona desde o momento en que o narrador segue sendo testemuña da historia de amor do seu ex e o seu vello camarada, e vai debullando cada cousa que lle fai sentirse ferido.
ML: En que quen se inspirou? EH: Por desgraza, nunha historia real. Non me tocou sufrilo a min, pero hai poucas licenzas poéticas na canción. Ocorreu así. E a canción xurdiu de ver como a vida de alguén a quen coñezo ben se desmoronaba. Por sorte, o tempo ou acaba curando todo...
ML: Como foi o proceso creativo? EH: A historia sucedeu fai xa bastantes anos. Naquel momento escribín a letra case de vez pero fun incapaz de dar cunha melodía que me convencese. O meu erro foi considerala unha canción rabiosa, de dor e furia. Buscaba un ton moi cañero, na liña de certos temas de Neil Young, por exemplo. Non callou, así que a letra quedou no meu caderno, á espera doutra oportunidade. Hai pouco máis dun ano volvín sobre ela e propúxenme empezar de cero. E ahi foi cando a empecei a ver doutra maneira: cun aire máis folk, máis acústico. Cun sentimento derrotado, non airado. Cando a puxen en común coa banda, tampouco houbo dúbidas. Camiñou desde o primeiro momento. A uns gustáballes o tema máis que a outros, pero todos entendémola da mesma maneira. E ao final creo que todos gozamos tocándoa. A guinda púxoa a extraordinaria achega de Javier Cedrón co violín cando chegou o momento de gravala. O seu só central, en principio reservado para guitarra eléctrica, ponme os pelos de punta. Estareille eternamente agradecido a Javier, como ao resto dos que colaboraron no disco.