BERROGÜETO.  ASTREA. Unha luz que non apágase.

Desde aquel fresco e marabilloso " Navicularia" alá polo ano 1996, Berrogüetto iniciaba un periplo único no panorama musical galego. Dezaoito anos navegando sen soltar raíces. Agora volveron a terra para poñer fin á súa carreira como grupo, cansos pero orgullosos dunha viaxe chea de descubrimentos. Pero como calquera mariñeiro que estraña a terra cando a travesía é longa e o mar ao pouco de pisar terra, nas súas mentes e os seus corazóns xa latexa o xerme dunha nova aventura. Alá polo verán do 2011, tiven o enorme pracer de compartir unha tarde-noite de concerto. Agora, movido pola perspectiva do tempo e o adeus do grupo, reviso o traballo realizado e decido montar este pequeno tributo.  Vexo como as imaxes flúen compasadas e como parecen realzadas pola luminosidade dos acordes do seu tema " Astrea". Así que me deixo levar, invocando desde o humano, como a deusa Astrea, a prezada inmortalidade,  a da súa música. 
Astrea é unha das súas últimas creacións, incluída no álbum Kosmogonías (2010). En opinión de Fernando Neira, autor da biografía " Berrogüetto. Ou pulso dá Terra"  é un dos mellores temas do grupo.  Breve, sinxelo en aparencia, pero moi luminoso e vibrante, é dese tipo de música que tamén sentes na pel.